Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/294

 — Jl y à du louche — rzekł sobie w duchu. Potrzeba to zbadać.
 Małdrzyk, który miał więcej ochoty dumać niż gawędzić, siadł z ołówkiem nad papierem. Lada pożegnał go.
 Miał nad czem myśleć biedak, a od chwili wyjazdu zagranicę przebiegł taką skalę wypadków, zmian, coraz go spychających niżej, iż wnijście w siebie musiało go upoić goryczą.
 Rzucał nim wicher jakiś — przeciw któremu siły nie miał, życie mu brzydło.
 Nadzorcą w cyrku — ostatni z Małdrzyków!
 Lecz do rozpieszczonego, tak oczy jasne, rozumne, czułe razem tej miss Jenny mówiły — o jesiennych szczęścia chwilach! Taka była sympatyczna, tak dobra dla niego i tak się garnęła ku nieznajomemu prawie z ufnością. Nie byłoż obowiązku zaopiekować się tą tak oklaskiwaną a tak nieszczęśliwą?
 Zapukano do drzwi — wezszła z dziwną minką pani Perron.
 Odwiedziny były nie spodziewane. Przychodziła po wielkiem roztrzepaniu i wesołości śniadania smutna i melancholiczna.
 — Nie przeszkadzam?
 — Nigdy! — rzekł Floryan.
 — Znasz pan tego swojego ziomka? — spytała usta sznurując.
 Ktoś inny, nie poczciwy prostoduch Floryan,