Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/306

 — Winszuję — rzekła — ale kilka tysięcy franków! ce n’est pas le bout du monde!
 — Tak, tylko sądzę że to jest początek! — odparł raźno pan Floryan.
 — I cóż myślisz pan zrobić z temi frankami? — zapytała wdowa.
 — Co? to zabawne pytanie! — roześmiał się Florek. — Będę na ich łonie odpoczywał, Durandowi wypowiem robotę.
 — A potem? gdy się franki te zjedzą? — mówiła Perron.
 — Mam nadzieję, że ich sukcesorowie nadejdą — rzekł rozochocony Małdrzyk.
 Perron pomyślała sobie z szatańską przebiegłością, że wszystko to może jej projektom posłużyć. Nie czyniła mu żadnych uwag, nie sprzeciwiała się. Dla niej jasnem było że straci łatwo i prędko, że roboty nie znajdzie tak rychło i że może być na jej łasce.
 — Wszystko to, doskonałe, mój miły lokatorze — dodała wdzięcząc się. — Rób co chcesz, ale mi daj słowo, że mieszkania nie opuścisz i nie zmienisz.
 Będzie ci tu dobrze.
 Floryan o tem nie myślał wcale — i przyrzekł chętnie. Wdowa tego dnia była dlań jeszcze przystępniejsza i łaskawsza niż kiedy.
 Siadł pisać zaraz do Jordana, gdyż w istocie chciał się z nim podzielić swoim dostatkiem. List