Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/385

wzdychając Małdrzyk — jakie sobie zadajesz trudy około mnie... czy podobna.
 — Nie mówże o tem — przerwała wdowa. — To pewna że dla osoby obojętnej nigdybym się nic podobnego nie potrafiła, ale kiedy się do niewdzięcznika jakiego przywiąże kobieta... o!
 — Możesz mnie nazywać niewdzięcznym? Powinnaś znać serce moje.
 — A! tak — z uśmiechem pochylając się nad nim, szepnęła wdówka — czasem mi się zdaje że to serce znam i zaufać mu mogę — a jednak?
 Małdrzyk rękę jej pochwycił.
 — Nie mów tak, proszę — odezwał się — nie wątp nigdy. Przyjdzie chwila gdy dowiodę.
 — O! o! chwila ta! chwila! a kiedyż ona przyjdzie? — podchwyciła Perron. — Gdy wyzdrowiejesz — zapomnisz...
 — Nigdy w życiu.
 Perron minkę zrobiła smutną.
 — O! — rzekła — czuję, gdybym się na tem sercu zawieść miała, nie przeżyłabym tego. Czyż nie widzisz że cię kocham.
 Otarła łzy problematyczne.
 — Droga Adelo — przerwał poruszony Florek, nie puszczając jej ręki — czyż nie widzisz nawzajem żem się przywiązał do ciebie? i że nas nic już nie rozdzieli.
 Z lekkim wykrzykiem zbliżyła się, pochyliła nad głową jego, wdówka.