Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/401

 — Pani już wiesz??
 — A! pani! — przerwało dziewczę — ja dla Jordana jestem i powinnam być przecież Monią, jak dawniej.
 — No, to Monia już wie — poprawił się Klesz — że ojciec wiele, wiele przecierpiał, że był chory i zdrów jeszcze nie jest. Noga, którą złamał..
 Monia krzyknęła ręce łamiąc.
 — Noga się już zrosła — prędko dokończył Jordan — ale potrzeba czasu, aby siły powróciły, a teraz z nim musimy się obchodzić ostrożnie.
 — O Boże mój! — zawołało płacząc dziewczę, on cierpiał a mnie tu nie było.
 Zerwała się z siedzenia żywo.
 — Mój kochany Jordanie, nie wstrzymuj mnie, zlituj się, do ojca!
 Klesz się uśmiechnął.
 — Muszę go przygotować — rzekł. — Jest lepiej, doktór mu nawet pozwolił już wstać i chodzić o kuli, jednak... wstrząśnienie takie mogłoby być szkodliwe.
 — Widzenie dziecka — przerwała Monia — a! nie, to nie może mu zaszkodzić. Zlituj się... Kiedyż?
 — W żadnym razie niedziś — odparł Klesz — ja ztąd idę do niego, nie powiem mu o przyjeździe jeszcze, tylko że się go spodziewam, zobaczę jakie to zrobi wrażenie. Zresztą — rzekł zbliżając się do Moni — wam potrzeba spocząć także. Mo-