Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/403

połykać musiała słysząc jak w jej oczach z ojca się urągano i ogadywano go.
 Pan nie wiesz, słowo daję — zawołała głos podnosząc Lasocka. — Koszuli całej, trzewików brakło. Ludzie się litowali. Stare sukienki ze swoich dzieci kazali dla niej przerabiać. Naostatek...
 Zarumieniła się nieco wybladła twarzyczka Moni.
 — Proszę cię, Lasociu, po co to przypominać! Jabym rada wszystko zapomnieć, a co mnie spotkało to przebaczyłam im; tylko ojca losu, nie mogę.
 — W ostatku to wydanie jej za mąż, na które się naposiedli. Za takiego człowieka!
 Dziewczę gwałtowniej jeszcze przerwało:
 — Lasociu! męczysz mnie! zlituj się.
 Staruszka spojrzała znacząco na Jordana — i zamilkła. Zbliżyła się do Moni i pocałowała ją w czoło.
 — Dzięki Bogu, wszystko skończone!
 Klesz drgnął myśląc że cierpienie nieszczęśliwej zmienić się tylko miało. Nie śmiał pytać nawet, lecz był pewien, że z kraju żadnych środków utrzymania wywieść nie mogły. Co było począć dalej, jak żyć? z czego?
 Na łasce tej kobiety, o którą się jej przeszłość upominała?
 Małdrzyk kaleka, osłabły, zarobić nie był w