Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/442

 — Kochany panie Stanisławie, pessymista z ciebie. Musiałeś się źle wziąść do rzeczy.
 Słomiński bladym a gorzkim uśmiechem mu odpowiedział.
 — Sądzisz? — rzekł — a może i to być. Ja nigdy do ludzi wielkiego szczęścia nie miałem.
 Pochylił się nieco ku Małdrzykowi.
 — W kieszeni mam talara jednego, ostatniego, a tego połowę około dziś zjadłszy...
 Nie dokończył.
 — Zlituj się — przerwał Małdrzyk — przynajmniej zjedz ze mną. Dzielić się tak dalece nie mam czem — ale chlebem, do ostatniego kawałka.
 — Na dziś dziękuję ci — odparł Słomiński. — Przypominam sobie że mnie prosił Żupański, zjem u niego, a potem zobaczymy.
 Rozmowa się przerwała na długo, trudno ją było nawiązać znowu, bolesnych strun nie dotykając.
 — Z rodziny został ci kto? — zapytał po milczeniu przeciągłem Małdrzyk.
 — Brat — rzekł Słomiński — ale rodzinę ma własną, niebogaty. Odzierać go trudno i przysłać zasiłek obawia się.
 — Nie, nie — wyrwało się Małdrzykowi — ręczę ci, musiałeś się jakoś wziąść do rzeczy niezręcznie. To się naprawi. Są dobrzy ludzie, mieliśmy tego dowody, tylko wyszukać ich trzeba.
 Nie odpowiadając na to Słomiński począł