Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/446

 — A któż temu winien — roześmiał się Micio wino było tanie i na konserwę nieobrachowane, trzeba je było pić prędzej, lub zapłacić drożej, aby stać mogło.
 Ruszył ramionami hrabia.
 — Siadaj przy nas — rzekł — weselej nam będzie. Jedziesz z Paryża?
 — Tak jest.
 — Cóż tam słychać?
 — Nic. Teresa śpiewa. Cesarzowa się stroi. Cesarz pali cygarety. Haussmann Paryż z kretesem przebudowuje.
 P. Ksawery posłyszawszy o Paryżu, podniósł głowę i wpatrzył się w mówiącego. Jąkał się i wymowę miał bełkotliwą.
 — A! pan z Paryża? z Paryża? — rzekł chrapliwie.
 Tymczasem hrabia rozpytywał ciągle o fraszki, a Ksawery dojadając skrzętnie co miał przed sobą, zdawał się namyślać. Wtrącił znowu pytanie:
 — Musi tam być dużo naszych bosonogich włóczęgów?
 Micio nie zrozumiał.
 — Poszły ich znowu na tułactwo całe roje.
 Hrabia niechętnie, o tem mówił i słuchał, chciał zwrócić na co innego, ale p. Ksawery nie dał.
 — Co się mnie trafiło, to nie do wiary — mówił jąkając się. — Nigdym nie słyszał i nie widział