Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/455

 — Niech się pani nie frasuje, wszystko dobrze będzie.
 Tymczasem w Bazarze wydatki rosły, pieniądze się wyczerpywały.
 Małdrzyk stał się posępnym i na zdrowiu także szwankować zaczął, Lasocka ledwie się już włóczyła.
 Jednego ranka powracając z kościoła, obie milczące szły ku Bazarowi, gdy Lasocką uderzyła kobiecina niemłoda, zgarbiona, ubrana biednie, z ogromnym workiem włóczkowym, brudnym, na ręku, w kapeluszu straszliwie wyszarzanym, w bieliznie zżółkłej — która mierząc krok swój z ich chodem, ciągle się im pilno przypatrywała.
 Nie pierwszy to już raz ją spotykali w kościele i na ulicy, ale od dwóch dni dopiero babina śledzić się je zdawała i doprowadziła aż do Bazaru. W bramie już przysunęła się do Lasockiej, oczy, których powieki czerwono były obwiedzione, zwróciła ku niej błagająco i szepnęła:
 — Moja mościa dobrodziejko... czy to córeczka pana Małdrzyka? Czy to może być? A! jaka podobna do matki.
 Trzęsła się mówiąc to z poruszenia i chude jej ręce w podartych, starych nicianych rękawiczkach dygotały.
 — Tak, to panna Monika Małdrzyk — odpowiedziała zdziwiona Lasocka.