Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/456

 Staruszka musiała być trochę głuchą, ale odpowiedź z ust przeczytała.
 Łzy się jej z zaczerwienionych powiek toczyły, mówić nie mogła.
 — A ojciec?
 — Jest tu — rzekła krótko Lasocka.
 Babina się zawahała.
 — Mogłabym ja go zobaczyć?
 Mówiąc to drżała, jakby zuchwalstwo własne ją przerażało.
 Lasocka spojrzała na nią. Monia, która staruszkę wzięła za żebraczkę a dać jej co nie miała, pośpieszyła na górę do ojca.
 — Ja, bo — odezwała się nieznajoma — ja miałam niegdyś to szczęście... o! mój Boże (tu płakać zaczęła znowu), być guwernantką przy matce tej małej.
 P. Małdrzyk mnie nie zna, ale może słyszał o mnie. Nazywam się Szląska z domu Valorge. Ojciec mój był francuz.
 Przerywanych tych zwierzeń słuchała Lasocka, zakłopotana tem, że ta ex-guwernantka, której powierzchowność taki niedostatek zdradzała, będzie potrzebować pomocy. Nie chciała Małdrzyka na przykrą narazić odmowę.
 Staruszka jakby to odgadła, poczęła żywiej:
 — Moja mościa dobrodziejko, ja, choć ubogo sobie chodzę, przez pokorę chrześciańską, ale ja nic nie potrzebuję. Mam chleba kawałeczek, du-