Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/478

być u niego — rzekł — ale to czas stracony. Na nic się to przydać nie może.
 Nie zważając na to Micio stał przy swojem. Urzędnik siadł za stół i mówić już z nim nie chciał. Drżący z oburzenia i trwogi, Lada wyszedł, lecz że miał nadzieję jakiejś protekcyi i zmiany tego rozkazu, do którego żadnego słusznego powodu nie było, postanowił nie mówić nic Floryanowi.
 On i Monia czekali na niego niespokojni i oboje podbiegli do progu z zapytaniem:
 — O cóż to idzie?
 — Nie ma nic — odparł obojętnie niby Micio, jakaś kwestya opłaty od stępla paszportowego, drobnostka. Dziś było biuro urzędowe zamknięte, pójdę jutro rano.
 Uspokajające to zapewnienie Lady, Moni, która mu bystro spojrzała w oczy, tak że się zmieszał, nie zaspokoiło. Przy ojcu nie chciała dopytywać więcej, lecz niespokojnie czekała ażby Mieczysław wyszedł i wysunęła się za nim w korytarz.
 — Mów mi pan prawdę — zawołała zatrzymując go — czego od nas chcą w policyi?
 Zawahał się Mieczysław.
 — Mówiłem już, drobnostka jakaś...
 — To dobrze, aleś pan mówił nieprawdę — odpowiedziało dziewczę — czytam to z jego twarzy.