Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/61

niczem podobnem — gwałtownie przerwał Jordan — ale powiedz mi co tu robotnik prosty zarabia — bo — któż wie, może i ja kiedy potrzebować będę pracy, a nie umiem nic.
 — Ty? ty nic nie umiesz! — rozśmiał się Filip.
 — Pochlebiam sobie, że tak jest — rzekł śmiejąc się także Jordan.
 — Naprzód więc trzeba ci wiedzieć, że niekażdy robotnik znajdzie tu pracę, nawet do tłuczenia kamieni.
 Klesz usta zagryzł.
 — To fatalne — mruknął — i można z głodu umrzeć? hę?
 — Nie, bo gdy będziesz bliskim zamorzenia od głodu — odparł Filip — wtedy dadzą ci kartofli, kawałek chleba i żandarm wywiezie cię do granicy.
 — A! — rozśmiał się gorzko Jordan — dobrze to wiedzieć.
 Rozmowa szła w ten sposób czas jakiś. Wstali w końcu i aleą lipową, smutniej coraz gawędząc pociągnęli ku miastu.
 — Floryan rad cię będzie widział — odezwał się Jordan. — Wiesz jak jest żądny towarzystwa, byliście dobrze z sobą. Chodź ze mną.
 Zawahał się nieco fotograf.
 — Poszedłbym — wybuchnął — ale, ale mi przykro pokazać mu się teraz... a potem, wiesz,