Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/104

 — Ale bo tam ładna panna jest! — dodał jakby od niechcenia.
 Wdowa się mocno zarumieniła — jakby nie miała zmarszczek i lat pięćdziesięciu.
 — Bardzo ładna panna... — powtórzył Wojtuś.
 — Ależ to Niemka — szepnęła nieśmiało matka... — i to wielkie państwo...
 — Ale młodość — pani dobrodziejko!
 Szybko spojrzała mu w oczy rejentowa, jakby z nich chciała wyczytać więcej, odgadnąć, niż mógł jej powiedzieć słowami...
 — Kajo ma rozum... — szepnęła po cichu — on przecie wie, że to do niczego nie prowadzi.
 — Ja sądzę, bo i Niemka i luterka...
 — Gdzieżby o czem podobnem nawet pomyśleć można... Kajetan dziecko, ani domu ani łomu... my biedni... a sumienia ma i uczciwości tyle, iżby nie chciał bałamucić...
 Ciągle mówiąc to przerywanemi słowy, patrzyła na Wojtusia. Nagle jakby chciała przerwać rozmowę i szukała pozoru, wstała i zawołała zmięszana:
 — Panbyś się choć kawy napił... a ja nawet nie proszę! o mój Boże!
 Wojtusiowi kawy się wcale nie chciało, ale pragnął dłuższej rozmowy, a do niej