Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/121

 — Aleś ty jej przecie nie stracił! — podchwycił Wojtuś.
 — A! tak — ale — cóż chcesz? — jestem żonaty... jestem ojcem... mam żonę chorą...
 Pociągnął znowu ręką po twarzy.
 — Chorą? — zawołał Wojtuś.
 — Tak jest — nie zdrową — nie ma nic niebezpiecznego... Karmi małego Fryca...
 — Jakto Fryca? — krzyknął wojtuś — twój syn ma imię Fryc!
 — A! proszę cię! — imię, to wszystko jedno... fantazya Helmy, której bohaterem jest Fryderyk W...
 Wojtuś osłupiał i zamilkł... nie śmiał mówić nic o tem więcej. Zrozumiał, że biedny Kajo był pod pantoflem żony i że wkrótce sam zapewne zacznie się przekonywać o genialności i bohaterstwie wielkiego Fryderyka.
 Wyszli więc razem do Thiergartenu.
 — A! wiesz — zawołał, biorąc go pod rękę Wolski, jakby zapomniawszy się — zdaje mi się, żem się po długim śnie ciężkim przebudził znowu — jesteśmy razem, mówimy tym językiem, który mi matkę przypomina.
 Wspomnienie to zamknęło mu na chwilę usta — spuścił głowę.
 — Czy masz co do czynienia w Berlinie? — przerwał garbus.