Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/126

się wyniósł do drugiej knajpy, unikając spotkania. Wolski też nie miał ochoty przypominać się teraz ocalonemu.
 Wszystkich towarzyszów uderzyła smutna i wynędzniała postawa Wolskiego; rozweselić go nawet było trudno, a wspomnienia lepszych czasów zdawały się na nim czynić bolesne wrażenie...
 Ryszard odciągnął na stronę garbusa.
 — Wiesz co — rzekł — jak na szczęśliwego człowieka ten Wolski wygląda bardzo biednie... Czyś ty z nim mówił?
 — Trochę!
 — Co mu jest? Wszak go rodzice żony opuścili?
 — Zupełnie.
 — Może jest w wielkiej potrzebie...
 — Ja sądzę, żona dziecię...
 — A! a! już — zawołał Ryszard, tybyś powinien jako bliżej znajomy z nim, zmusić go do przyjęcia — pożyczki, żeby głodem nie marli.
 — Ale kochany hrabio — cóż ja mu pożyczę, sam nic nie mając?
 — A to ja dam! ja dam, ale nie powinien wiedzieć, że to odemnie... Mów mu, że od ciebie. Toby mu nadto ciężyło...
 Poczciwy Ryszard oglądając się, wsunął kilka frydrychsdorów w rękę garbusa i za-