Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/189

dał, aby się z nią dzisiaj w tem rozdrażnieniu nie widzieć, podbiegł więc prędko, aby drzwi zaryglować po cichu, ale nim pospieszył, Helma z książką w ręku ukazała się na progu...
 Zmierzyła oczyma stojącego naprzeciw męża i zapytała zimno:
 — Cóż się z tobą stało?
 — Jakto? — odparł Wolski — dlaczegóż miało się coś stać?
 — Nie byłeś cały dzień w domu.
 — Dziwi mnie, żeś ty to mogła spostrzedz.
 Helena spojrzała na niego z góry, zdziwiona tonem niezwyczajnym.
 — Cóżto? wymówka? — rzekła marszcząc się.
 — Nie — ale objaśnienie... — dodał Wolski biorąc świecę i chcąc odejść do alkowy — kobieta stała w progu potrząsając książką; nawykła była do pokory — nadskakiwania, posłuszeństwa, bunt ten raczej dziwił ją niż przestraszał.
 — Rozumiem — mruknęła po cichu — towarzystwo nasze nie może ci tak przypadać do smaku jak twoich panów Polaków.
 — Proszę cię moja Heleno, — odezwał się odwracając Wolski — nie zapominaj, że ja jestem też Polakiem. Winienem tylko,