Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/22

 — Ani brzydkiej, ani pięknej, nie wiem nawet, czy ma jaką?
 — A rzucił się pan do wody za nim?
 — Tak samo jakbym się rzucił ratować pana, którego znać też nie mam przyjemności — rzekł Wolski.
 Po chwili namysłu gospodarz podniósł oczy i rzekł cicho:
 — Pan Polak?
 W zapytaniu tem, tak było głębokie znaczenie, takie pokryte szyderstwo, takiego coś okrutnego, że Wolski nie odpowiedział zrazu. Nie chciał podnosić znaczenia tego zapytania.
 Gospodarz tymczasem popatrzywszy nań, krzesełko poprawił i wyszedł.
 Wolski stał zamyślony. Nie wiedział jeszcze, czy się ma gniewać czy cieszyć pytaniem, gdy gospodarz powrócił ze szklaneczką glühweinu na tacce.
 — Niechno pan pije — to pana rozgrzeje.
 Kajetan chciał podziękować i rzekł śmiejąc się.
 — Pieniędzy nie mam przy sobie...
 — To nic, to nic — dodał, stawiając wino gospodarz — ale pan Polak. — I wyszedł z ukłonem...
 Pierwsze pytanie naprawiło się zupełnie drugą odpowiedzią.