Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/30

 — Przebaczcie, panowie, — odezwał się garbus.
 — Czy tu mieszka Herr von Wolski?
 — Tak jest, ale mój przyjaciel von Wolski mieszka w tej chwili w łóżku i ma silną gorączkę, przebaczycie więc...
 — A! a! a! — ozwało się trzy głosy — chory!
 — Zaziębił się wczoraj...
 — Chciałem mu podziękować... mruknął Riebe, ocalił mi życie...
 — A! nie ma za co — z uśmiechem niewinnym niby, a w istocie szyderskim dodał Wojtuś — mała rzecz!...
 — A ja dziś ani czuję nic — odezwał się piękny młodzian, z góry spoglądając na garbusa. — Więc powrócimy później... gdy odpocznie. Niech pan od nas...
 Skłonili się sobie. — Wojtuś podjął się wyrazić wdzięczność i pozbył się nareszcie studentów.
 Wolski był ciągle drzemiącym...
 O godzinie dwunastej dało się słyszeć powtórne pukanie do drzwi i nie czekając pozwolenia, nie nawykły, aby go odprawiono od progu, wtoczył się sapiący komercyjny radca von Riebe. Wojtuś chciał już zbyć się go u drzwi, lecz nie dał się wstrzymać i zbliżył do łóżka. Rozpalona gorączką twarz Wolskiego sprawiła na nim