Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/49

 — Na pani też musiało to uczynić okropne wrażenie.
 — Tak — cicho rzekła Helmina — pojmie to tylko, kto jak ja kochał jedynego brata...
 — Zazdroszczę wybawcy — odezwał się baron — wdzięczności, na jaką sobie u pani zarobił...
 — Opłaca ją teraz chorobą — odpowiedziała Helmina.
 — I nie widzieli go państwo? — zapytał baron.
 — Ja u niego byłem — rzekł radca.
 — I ja — dodał Hänschen.
 — A ma to być, słyszę, akademik jak pan — mówił oficer — i pewno znajomy.
 — Nigdym go w życiu nie widział, a on nie wiedział też kogo ratuje, rzucił się, spostrzegłszy tonącego człowieka.
 — Przepysznie! — zawołał z przekąsem baron i zamilkł a po chwili dodał:
 — Należy mu się medal za ocalenie życia — nie wiem na jakiej wstążce się on nosi — ale że jest, to pewna.
 Radca to żywo podchwycił.
 — A tak! w istocie na myśl mi to nie przyszło! doskonałą uwagę uczynił pan baron... powinienem mu się o medal postarać, to go uszczęśliwi... Będzie go mógł nosić.... Nie prawdaż?