Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/79

losie, bij — i niech cię kaci porwą. Możesz bić ale jęku mojego nie posłyszysz.
 — Alboż ja jęczę? — odezwał się Kajo.
 — Twarzą, postawą, oczyma — powiadasz, żeś nieszczęśliwy, a nieszczęśliwym być nie powinieneś.
 Wolski się gorzko uśmiechnął, założył ręce na piersiach.
 — Cóż dalej? — zapytał.
 — Żal mi cię — rzekł garbus — mówmy otwarcie, z kościami mnie znasz, spodziewam się, że w przyjaźń moją wierzysz a zwierzyć mi się z żadną swą biedą nie chcesz. Chociaż żaden z nas nie łatwo słucha kogo... zawsze lżej radzić we dwóch i podzielić się goryczą. Mów, co ci jest, bo jak nie powiesz... zgadnę.
 — Ciekawym! — rozśmiał się Wolski i przeszedł z głową spuszczoną po pokoju.
 — Nie wyzywaj, powiadam ci, mam oczy ostrowidza. Zgadnę...
 — Cóż możesz odgadnąć? co! że nie mam ani grosza? że mam długi? że w piecu nie palę, bo węgla nie ma za co kupić?
 — To są wszystko curae posteriores — odezwał się Wojtuś — z tegobyś ty się śmiał jak ja.
 To mówiąc wstał, zniżył głos i począł seryo.