Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/98

stukał. Służąca była sama, wyszła do niego ze szczotką na ramieniu.
 — A kogo to panu potrzeba?
 — Pani Wolska?
 — Pani Rejentowa na mszy św. — o tej godzinie zawsze u fary...
 — Długoż to potrwa?...
 — Bóg święty wiedzieć raczy, może będą suplikacye i Przed oczy...
 Ruszyła ramionami.
 — Albo to ja mogę obrachować.
 — Moja panno — odezwał się Wojtuś — jestem dawny pani znajomy, przynoszę jej ukłon od syna... dajże mi gdzie spocząć, póki nie nadejdzie...
 Z pewnem niedowierzaniem przypatrzywszy mu się, sługa milcząc zaprowadziła go do obszerniejszej izby, podała mu krzesło i odezwała się głosem nakazującym:
 — Tylko niech pan nic nie przewraca, bo się jejmość gniewa za to... a potem powie, że ja...
 Wojtuś się rozśmiał i obiecał być grzecznym.
 Miał czas przypatrzeć się ciekawemu pokojowi Rejentowej, który mu dawne przypominał lata, bo się w nim nic nie zmieniło od wieku. Czyściuchno tu było ale ubogo. Podłoga wymyta, dwoma drożynami z szarego płótna zasłana... w ma-