Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad modrym Dunajem.djvu/115

 — Byłbym ci nastręczył mojego, doskonałego lekarza — rzekł spiesznie pan Eustachy — jak, jakkolwiek się wydaję zdrów, i wszyscy mi winszują, ale często rady lekarza potrzebuję... Mam wybornego człowieka...
 — Doktora już znaleźliśmy — rzekł pan Modest — bardzo ci dziękuję...
 — Ale gdyby konsylium się okazało potrzebnem...
 — Zmiłuj się, nie jest tak źle — podchwycił gospodarz.
 — Zawsze ostrożnym być nie zawadzi...
 — Ale, i ty bo mi coś nie lepiej wyglądasz — dodał brat.
 — Hm, ja się czuję zdrów...
 — A przecież, ktoby to widząc nas razem obu, powiedział, że ja o rok, czy coś starszy jestem...
 To mówiąc, począł ściskać serdecznie pana Modesta, na którym te dowody miłości braterskiej czyniły pewne wrażenie. Nie mógł pozostać zimnym i nieczułym na nie... twarz mu się wyjaśniła, podniósł oczy.
 — Modestku kochany — ciągnął dalej Eustachy — proszę cię, bądźże ty dla mnie trochę więcej bratem... Boli mnie to, że tak sobie obcy jesteśmy... Powiedz mi, otwarcie, co ty masz do mnie?
 — Ale nic, nic — przerwał gospodarz.
 — Nic, — nie, nic — uparcie przedłużał przybyły — ja wiem co masz do mnie, i byłaby słuszność przy tobie, gdyby to, o co ty mnie posądzasz, było prawdą. Ale tak nie jest.
 Znam twoj poczciwy patriotyzm, kochany Modeście, wiem, że on w twem życiu stanowi oś, na której się ono obraca... Posądzasz mnie o obojętność dla spraw kraju. Tak, na pozór może zimnym jestem, to prawda, mam taki charakter, chwalić się nie lubię i narażać niemam ochoty, ale byłem i jestem ofiarnym i czynnym. Daję po cichu, ale daję wiele, i zda-