Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad modrym Dunajem.djvu/30

 Słomiński pokiwał tylko głową i szepnął:
 — Nie gadajże — zmiłuj się — szpiegów wszędzie pełno. Cicho.
 I schował się w kąt wagonu. W istocie Paschalski podchodził już, jakby chciał podsłuchiwać. Hrabia nie oddalił się od drzwiczek, zajrzał ku pannie Anieli.
 — Jakże pani — zdrowie?
 — Dziękuję hrabiemu, — jam zawsze zdrowa.
 — Podróż pani nie męczy.
 — O! bynajmniej.
 Ciekawe oko puścił hrabia w głąb wagonu, dostrzegł w nim widać Rżewskiego, którego osobiście nie znał i to go od przedłużania rozmowy wstrzymało.
 — Panie Modeście — rzekł na odchodnem po cichu schylając się do starego — przesiądź się ze mną do pierwszej klassy. W cenie mała różnica, będzie państwu wygodniej. Ja za konduktora ręczę że samych nas zostawi.
 Aniela tylko spojrzała na ojca jakby się lękała przyzwolenia, a Słomiński zrozumiawszy córkę, podziękował.
 — Dobrze nam i tu — rzekł — zostaniemy.
 Jeszcze miał wychyloną głowę, gdy przechodzący młody mężczyzna usłyszał głos jego i skłonił mu się.
 Hrabia przywitał go dosyć zimno.
 — Patrzajże — szepnął — i ten do Wiednia, ani chybi już coś knują.
 — Tst! zlituj się! szpiegi, żywo przerwał Słomiński — jesteś nieostrożny.
 — Bo niemam nic do zatajenia — odparł Hrabia — mógłbym się spowiadać na Rynku... Co mi tam!
 Mężczyzna, który w tej chwili pominął hrabiego, a którego Paschalski za rękę pochwycił i witał śmiejąc się głośno — był słuszny, przystojny, śmiałego wyrazu twarzy, ale rysów dosyć pospolitych. Energia tylko biła z tego oblicza wyciosanego grubo ręką na-