Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad modrym Dunajem.djvu/38

mozolnie rękopism, którego rozmiary, do rozpaczy przywiodły Rżewskiego. Spojrzał na zegarek.
  — Mam bardzo pilny interes — zawołał — przepraszam — natychmiast muszę wychodzić.
 Ukłonił się. Rycerz nie zmięszany rękopism nazad do kieszeni wciskać zaczął, niespiesząc i dodał:
 — Zatem jutro — albo po obiedzie, naznaczy mi pan łaskawie godzinę.
 Nim pan Eliasz zebrał się na odpowiedź, puknięto do drzwi — i wszedł — Paschalski.
 Rycerz na widok jego, już się niedopominając odpowiedzi, pochwycił płaszczyk i laseczkę i wysunął się z miną obrażonego.
 Nowy gość z natarczywą poufałością, zbliżył się do pana Eliasza, usiłując go w twarz pocałować — ale Rżewski potrafił się jakoś obronić sztywnie rękę wyciągnąwszy.
 Paschalski strojny już był bardzo smakownie i wdział na ranek swój najlepszy humor, którym myślał zapewne czarować, uśmiechał się cały zawczasu — od stóp do głów. Ręką wskazał na drzwi sąsiednie i zapytał cicho:
 — Wszak tu stoją?
 — Kto!
 — Słomińscy.
 — Być może — nie wiem.
 — Nie wiesz? jechałeś przecie cały czas z niemi?
 — Ale — o to nie dopytywałem, gdzie stać będą.
 Pan Izydor rzucił się na krzesło — i zniżając głos tak, aby go z drugiego pokoju słyszeć nie było łatwo — spytał:
 — Gdzieście się poznali!
 — W wagonie — odparł Rżewski.
 — A! a! I jakże się podobali! hę!
 Coś złośliwego przebijało się w pytaniu, któremu wzrok towarzyszył przenikliwy.
 — Staruszek i jadł i spał na przemiany, panna milcząc przez całą drogę w okno patrzała — odpowiedział