Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad modrym Dunajem.djvu/51

 — A! nie, mąż mój jest jak i ja ze Lwowa — lecz z wielą innemi, tutaj zrobił karyerę — ma tu zajęcie.
 — I czemże się zajmuje?
 — Jest dziennikarzem.
 — A! nie wiedziałem, prawdziwie! aż mi wstyd! Jest więc polski dziennik we Wiedniu?
 — A! nie, — rumieniąc się przerwała Dyzia — mąż mój pisze po niemiecku.
 — Po niemiecku!! — zawołał stary zdziwiony, spojrzał jakoś dziwnie i zamilkł.
 — Jakże? — spytał po chwili — możecie tu państwo wyżyć w pośród obcych?
 — O! panie! myśmy się już z niemi zżyli i sami prawie stali obcymi.
 Słomiński się zadumał smutnie, twarz mu się jakimś chłodem oblokła, znikł z niej wyraz wesołości z jaką witał Dyzię, westchnął.
 — Bardzo jestem szczęśliwy — rzekł zimno i ceremonialnie — iż Aniela na czas naszego pobytu, znajdzie tak miłą towarzyszkę.
 Wymówiwszy te słowa skłonił się, uśmiechnął grzecznie i wyszedł do swojego pokoju.
 Dyzia rzuciła się do ucha przyjaciółki.
 — Ale się wam śni chyba! Ojciec twój zupełnie jest zdrów i przytomny.
 Aniela nic na to nie odpowiedziała, łzy biegły jej z oczów. Dyzia dała jej trochę wypłakać.
 — Cóż ty dziś myślisz robić? — zapytała.
 — Ja — będę przy ojcu siedziała — czekając aż mi dasz doktora, i obmyślimy środki wprowadzenia go do nas, pod jakimś pozorem...
 — A wieczorem?
 — Wieczorem, także...
 — Ale ojca by należało rozerwać — mówiła Dyzia, niema nic lepszego na melancholię jak trochę zabawy...