Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad modrym Dunajem.djvu/75

 — Na jego senatorskiej twarzy — powtórzył z przyciskiem Paschalski — wyraz boleści...
 A! w istocie politowania jesteśmy godni...
 — O wzorze patryotów — roześmiał się hrabia Panter, mnie się zdaje, że gdy o tem mówisz, sprawę propinacyjną jako najżywotniejszą, musisz chyba mieć na myśli. A! jeżeli o niej chcesz byśmy mówili — zgoda...
 Zaczęto się śmiać — Paschalski się z gniewu zaczerwienił, ale nie dał za wygraną.
 — Przystał bym i na sprawę propinacyjną — odezwał się uśmiechając niby — byleby choć tę rozebrać sumiennie, i choć z nią raz dójść do końca.
 Niestety! u nas się wszystko zbywa żarcikami, prywata i lekkomyślność trawią nas i pożerają, o patryotyzmie deklamuje się wiele, a po staropolsku mówiąc, tymczasem — psy w krupach!
 — Pan Paschalski, mówiący po staropolsku! — odezwał się Panter półgłosem — a to, dalipan, cuda się dzieją! cuda!
 — Tak! przerwał pan Izydor — w starej naszej rzeczypospolitej, wszyscy po staropolsku myśleli i mówili, uprawnieni i nieuprawnieni — we wszystkich jeden duch panował, czy kto konfederatkę, krymkę czy kołpak nosił. Dziś zupełnie co innego.
 Słomiński, słysząc to, porwał się już był z krzesła, jakby chciał coś mówić, lice mu promieniało, gdy błagający wzrok córki go wstrzymał — usiadł znowu smutny — podpierając się na dłoni. Paschalski, widząc że podziałał już na starego, mówił coraz goręcej:
 — Dziwnieśmy upadli.
 — Śmy — śmy! — mruczał szydersko hrabia — i wtrącił nagle bardzo głośno.
 — Co też to dziś grają w operze?
 — Fantaskę rzekł Rżewski.
 — Cudny balet! — dodał ktoś drugi — co za wystawa!
 — A u Laubego?