Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad modrym Dunajem.djvu/79

 Anieli zdawało się, że potrafi odepchnąć i pozbyć się natręta, jakiemś słowem niejasnem, odpowiedziała poważnie.
 — Możesz pan przyjść do nas w jakiej zechcesz godzinie...
 — Rozmowa musi być sam na sam — rzekł cynicznie Paschalski.
 Na twarz panny wystąpił rumieniec — Paschalski pochylił się ku niej i szepnął.
 — Pan Salezy — stryj pani, jest w Wiedniu — ja jeden mogę ratować od niego.
 To powiedziawszy, nie czekając już odpowiedzi, skłonił się, poszedł po kapelusz, który złożył był na stoliczku w kącie, i, nie żegnając z nikim, wysunął. — Wszyscy się zdumieli tak śmiało i skutecznie danej odprawie, a Aniela dopadłszy krzesła, rzuciła się na nie widocznie bezsilna i znużona.
 Słomiński wstał z krzesła — oddychał wolniej.
 — Jak się panom zdaje — odezwał się — miłościwi panowie a bracia, czy istotnie nie należałoby zagaić ogólnej sprawy, pomówić o niej — ciekawy bym był, coś się o tem nauczyć...
 — Ale, szanowny gospodarzu, wtrącił Panter, my jeszcześmy sami nic nie uradzili i nie wiemy jak tę kampanię odbędziemy...
 — Właśnie dla tego, radźmy — odezwał się Troiński.
 — Radźmy, powtórzyło głosów kilka, grupując się powoli.
 — Z jakiegoż punktu wychodziemy? — odezwał się głos jeden z tyłu.
 Gospodarz niemal grobowym tonem, rzekł ponuro.
 — Wychodźmy z tego, żeśmy Polacy.