Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/108

profesor wszedł rozpromieniony i zastał go nad pakowaniem książek... z twarzą osmutniałą, trochę mu się go żal zrobiło.
 — Czegoż się tak spieszysz? zapytał.
 — A dla czego się mam odciągać? odparł Żabicki — co nieodwołane, to lepiéj rozpocząć dziś niż jutro...
 — Nie słuchałeś bo mnie — odezwał się cicho Wilelmski — gdybyś się był lepiéj akkomodował, więcéj okazywał powolności hrabinie, attencyi Zdzisławowi, byłbyś sobie ich łatwo pozyskał... któż wie, mógłbyś nam towarzyszyć do Berlina... a tak?...
 — Pojadę sam i swobodny! dodał Żabicki: zyskuję na tém... Wierz mi, kochany profesorze, radbym się jednéj godziny ztąd wyrwać: to jakaś sztuczna admosfera, adulacyami jak kadzidłem niezdrowém przesiąkła — dusi mnie...
 Wilelmski ruszył ramionami.
 — Jak z czém komu lepiéj — rzekł... mnie asindziéj powinszuj — dodał na ucho...
 — Cóż się stało? jedziesz pan do Berlina? to wiem.
 — Ale gdzie zaś! Los mój się rozstrzygnął szczęśliwie...
 — W jaki sposób? zapytał Żabicki.
 — Żenię się! rzekł profesor... ale to jeszcze tajemnica.