Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/119

rzekł... i jeździć ze mną, pojadę sam gdzie jeszcze być muszę.
 — A gdzież być musisz? spytała hrabina.
 — U kapitana.
 Matka się zarumieniła.
 — Ależ to po drodze — odezwała się żywo — możeby do nich wstąpić na chwilkę... nie chcę, abyś tam był sam. Stasia dobre dziecko, ale taki trzpiot.
 Z kolei Zdziś się zarumienił.
 — A! droga mamo, rzekł — czyż się można o mnie lękać... z powodu Stasi!
 — Wstąpimy oboje — chcę u nich być — kapitana szanuję, nie byłam tam od wieków, będzie mi wdzięczen za tę grzeczność.
 Wychylił się więc Zdziś i kazał jechać na Wólkę.
 Była to mała wioska szlachecka, a dwór stary pod słomą, ogródek starą modą w kwatery, lipy w dziedzińcu, gołębnik niedaleko, folwark naprzeciwko... Ogromny krzyż drewniany stał wprost naprzeciw domu, otoczony krzakami róż i akacyami, u dołu bluszczem okryty...
 Wiejsko tu było i bez żadnego przymusu, aby się to inaczéj wydało ludziom niż w istocie. Gdy kareta hrabiny pokazała się na grobli, w dziedzińcu zrobił się zamęt wielki. Parę razy w ganku mignęła biała sukienka Stasi; potém chłopak ruszył cwałem na pole po kapitana; mąka, która leżała na