Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/144

na krzesło — jeden kapitan został na pozór zimny, nie dając widzieć po sobie wzruszenia.
 — Pewno to? spytał.
 — Przed kilku godzinami mówiłem z tym... z tą poczwarą, odezwał się prezes. Ułożył tak wszystko, aby sam razem z dekretetem i urzędnikami przybył na miejsce. Hrabina o niczém nie wie, nie ma pojęcia — ona umrze!
 — A Zdzisław?
 — Zdzisław wyjechał...
 — Należało go wstrzymać — rzekł kapitan.
 — Cóżby on nam pomógł?
 — Jakto? ze stryjem...
 — Stryj! ale ten człowiek ze śmiechem powiada, że nikogo w świecie nie zna za krewnego... oświadczył mi wręcz: — Niech giną i z głodu zdychają, szpilki im nie zostawię.
 Stasia, która ciekawie przysłuchiwała się rozmowie, zdawała się jéj nie rozumieć.
 — Ale jakże to może być? jestże to podobieństwem? hrabina... Zdzisław...
 — Niestety... moja panno Stanisławo, odparł Mohyła, prawdą to jest, a może jeszcze nie tak straszną się ona wydaje jak będzie w istocie.
 — Cóż więc nam, przyjaciołom hrabiny pozostaje do uczynienia? zapytał kapitan. Skoro tak jest, ubolewania te próżne, trzeba czynu, trzeba się zająć, coś robić. Mówcie — co?
 — Ani chwili do stracenia nie mamy! — ode-