Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/178

 — A — tak — krótko odparł Mangold — głowę spuścił na piersi, ręce złożył, westchnął i zamilkł...
 — Bóg widzi, że cierpię z nimi i za nich... bo serce się rozdziera patrzeć na to...
 Mangold odetchnął, ramionami ruszył, rękami uderzył po poręczach fotelu i — zmilczał.
 — Co najgorsza, że z dzikim, z Hotentotem mają do czynienia... ze zwierzęciem...
 — Proszę! proszę! odezwał się baron... słyszałem — mówiono...
 — Hrabina jakby obłąkana... dodał prezes.
 — Jest czego! jest! mruknął Mangold...
 — Posłaliśmy po Zdzisława...
 Wiadomość ta nieco żywiéj zdawała się obchodzić barona — spytał: — Kiedyż się go państwo spodziewacie?
 — Nie wiem w tych dniach pewnie...
 Mangold milczał znowu, w ogóle nie bywał rozmowny, teraz zdawał się lękać ust otworzyć.
 — Pan baron może nam co poradzisz, może przez przyjaźń dla domu...
 Jak oparzony porwał się z krzesła gospodarz nagle...
 — Ja? ja? ale my natychmiast zmuszeni jesteśmy do Włoch wyjeżdżać — to od dawna było w projekcie... od dawna... bardzo mi żal — od dawna...
 Prezes zamilkł, nie chcąc być natrętnym. Panna wcale do salonu nie wyszła. Mohyła po półgodzin-