Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/185

— teraz mi smutniéj jeszcze... W Samoborach nie wszystkich zostawiłem zdrowych...
 Spojrzał na niego znacząco.
 Zdziś rzucił cygaro i porwał się bledniejąc.
 — Któż? mama? chora?
 Żabicki milczał parę sekund.
 — A! ze wzruszenia pewnie... to rozstanie — to rozczulenie — ja sam długo do siebie potém przyjść nie mogłem... Ale — nic nie ma strasznego? posłali po doktora?
 — Doktora zostawiłem tam... mówił powoli Żabicki, szukając w myśli sposobu przejścia do tego, co musiał mu zwierzyć...
 Zdzisław blady był i drżący...
 — Mów, proszę cię — w łóżku czy chodzi? co to było?
 — Hrabina leży od dni kilku... ciągnął zawsze z wolna Żabicki. Sądzę, że nie rozstanie samo było powodem choroby...
 — Cóż, proszę cię? byłże jaki inny powód? co? żywo podchwycił Zdziś.
 — Prezes przyjeżdżał z jakimś interesem... ja — pan — pan wiesz — interesów nie rozumiem dobrze, coś zasłyszałem o niepomyślnym wypadku...
 — Czego?
 — Jakiegoś procesu...
 Hrabia się zamyślił. Nie ukrywano przed nim wprawdzie istnienia téj sprawy, ale mu tajono nie-