Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/19

 — Tylkośmy trochę galopowali w ulicy... rzekł Zdziś — Timur suchuteńki...
 — Chodźże ze mną, bo mamy z sobą jeszcze dziś wiele do mówienia, odezwała się matka podając mu rąkę... Zdziś pozdrowił profesora, hrabina uśmiechem pożegnała obu i powoli z synem poszła ku pałacowi. Profesor z panem Żabickim zostali na ścieżce oko w oko, sami z sobą. Profesor poprawił nieco pod kapeluszem perukę, patrząc na Żabickiego, który zdawał się mieć ochotę minąć go i iść inną ścieżką daléj; chrząknął nieco i wstrzymał go, dając mu znak w milczeniu.
 Nim jednak rozpoczął rozmowę, obejrzał się jak daleko odeszła hrabina.
 — Możebyśmy się trochę przeszli...
 — Chętnie — rzekł Żabicki. Znać było jednak w tym wyrazie więcéj grzeczności, niż ochoty.....
 — Rzeczywiście musimy pomówić z sobą, kochany panie Żabicki, począł łagodnie — szczególnie we własnym pańskim interesie.
 — W moim? zapytał Żabicki zdziwiony nieco.
 — A no tak, tak — choć to już może trochę późno, chciałem pana przestrzedz — wierz mi, z dobrego serca.
 Żabicki spojrzał ciekawie, ale bez zbytniego zajęcia się przestrogą, która grozić się czém zdawała...
 Profesor wziął go za rękę.