Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/234

 — Nie grożę — lituję się.
 Garbaty ręką zamachnął w powietrzu, brwi rozrosłe namarszczył... miał coś odpowiedzieć, gdy chłopak na progu się pokazał.
 — No, a co tam?
 — Ludzi kupa koło Borucha... strasznie wrzeszczą...
 — A co im tam...
 — Albo ja wiem! — ino krzyczą, a rękami machają.
 Stary spojrzał na gościa...
 — Wiesz asindziéj co? — lepiéj tu koniom kazać przyjść i po za miasteczkiem do domu...
 Skinął nie pytając już na chłopca.
 — Konie z wozem z Samoborów żeby na plebanię zaszły... a no — żywo...
 — Ale jabym żony chciał doczekać!
 — Lepiéj nie czekając jedźcie — ona i sama tam trafi, ludzie drogę pokażą.
 — Mój ojcze — wstając zawołał garbaty — a to gdybym raz temu tałałajstwu ustąpił, nie dadzą mi na świat wyjrzeć, będę jak w więzieniu siedział...
 — Ono to prawda — odpowiedział staruszek, — ale na to rady nie ma. Wy bez litości jesteście nad rodziną, a ludzie bez miłosierdzia nad wami. Cóż tu na to począć? sami zważcie. Ja wam mówiłem, iż życie dla was w Samoborach niemiłe będzie.