Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/240

 — Jaka wścieklicę?
 — Co bo mnie ojcze rozumieć nie chcesz! Jakże u was noga czyja postać ma, kiedy ta... to... zwierzę tu chodzi... ten garbus!!
 — Czy to będzie lepiéj — odezwał się staruszek spokojnie — gdy go wszyscy odstąpią?
 — Jużciż tego wart...
 — A poprawić się nie może? zapytał stary.
 Prezes w ręce napuchłe uderzył i począł się śmiać.
 — Jeszcze tego nie stało, żebyć takiego człowieka, to zwierzę dzikie nawykłe pożerać co spotka i pastwić się nad ofiarą — myślał nawrócić!
 Stary stał nieporuszony...
 — Dzieją się i cuda — rzekł krótko... I z założonemi rękami począł chodzić po pokoju... Stanął potém naprzeciw prezesa i powoli rzekł:
 — A gdybym ja go nakłonił do ładodniejszego obejścia z rodziną, do dobrowolnego wydzielenia jakiejś części dla hrabiny i jéj syna...
 — On im koszuli nie chciał dać! — krzyknął prezes, a JMość dobrodziéj chorujesz na tę imaginacyę... A to już chyba zdziecinnienie!
 Uniósł się prezes, czego zaraz pożałował i począł przepraszać...
 — Daruj mi, ojcze...
 Całował go po rękach...
 — Ale, Bóg widzi, nie gniewam się, śmiejąc się rzekł stary... Zdziecinnieć a do niewinności dzie-