Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/241

cięcéj powrócić... o Boże mój, coby to było za błogosławieństwo! Gdybym téj szaty białéj był godzien...
 Złożył ręce pobożnie.
 — Bo to nie może być! to nie może być! — dokończył Mohyła.
 — A ja waćpanu mówię, że może i że będzie. Da folwark... z dobréj woli...
 Prezes się mocno zdumiał.
 — Tego cudu chyba wasza na nim świątobliwość dokaże...
 — Nie ja, Pan Bóg! — odparł staruszek.
 Wyrzeczonemu słowu Mohyła nie dał jednak wiary, zmilkł tylko... Dał mu się rozmyślić ksiądz emeryt i rzekł po cichu:
 — Mam od niego słowo, że tę ofiarę uczyni, a zdaje mi się, że go nie cofnie... Jedźże panie prezesie do hrabiny, do jéj syna, powiedz to im, niech się pokrzepią na duchu, a Panu Bogu podziękują...
 Stary nic nie mówiąc w ręce ucałował księdza i wyjechał wprost do dworku hrabiny.
 Po przybyciu do miasteczka, zdrowie hrabiny Julii znacznie się polepszyło. Doktór przypisywał to przytomności Zdzisława... Ukrywano przed nią jak najstaranniéj nieszczęśliwą katastrofę, o któréj zupełnie zrazu zdawało się, że zapomniała. Ale z powrotem do sił, zwolna pamięć zapewne wracać musiała, posmutniała, widać było, że się domy-