Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/251

 — A jak się ma hrabina?
 — Jednakowo... Prezes był u nas...
 — I paplał pewnie.
 — Musiał powiedzieć przecie.
 — Zdzisław kontent? spytał staruszek.
 — Właśnie mnie przysyła prosić, ażebyś JMość dobrodziéj był łaskaw p. Sebastyanowi z głowy to wybił, żeby im żadnego daru nie czynił, bo przyjąć go nie mogą.
 Staruszek zdziwiony stanął, palec włożył w brewiarz i ręce załamał.
 — Dlaczego? dlaczego? spytał.
 — Nie sądzę, żeby o to nawet pytać można, odezwał się Żabicki. Tyle doznali złego od tego człowieka.
 — Że mu się poprawić nie chcą dać! westchnął staruszek. A tak — to po ludzku... po ludzku — ale nie po chrześciańsku...
 — Zdziś woli pracować i cierpieć, niż być coś winien temu, który ojcu jego był nieprzyjacielem.
 — Nie wchodząc w to, czy miał słuszność czy nie? podchwycił stary — a tak! po ludzku! po ludzku!
 Zaczął się przechadzać między grobami — nie ciągnąc daléj rozmowy.
 — Ojciec nie chce tego widzieć, że Zdzisław ma słuszność! odezwał się Żabicki.
 — A tak! niech matka cierpi głód i niedosta-