Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/288

gram anachorety, z ktrórym się nieomieszkał pochwalić.
 W tym dniu nie spotkali się z sobą, i — pan Alfons stęskniony widać, przyszedł choć późno odwiedzić Zdzisława. Przywitali się uśmiechając.
 — Dziś nie miałem szczęścia — rzekł przybywający zawsze nieśmiało i pieszczono — nie znalazłem hrabiego nigdzie... a do mnie zajrzeć nie byłeś łaskaw...
 — O! nie chciałem się panu naprzyszać... i...
 — Rzućmy tego „pana“ przerwał Alfons podając rękę — proszę.
 — Ale rzućmy téż i „hrabiego“ dodał Zdzisław, uśmiechając się nie bez goryczy — tém bardziéj, że ja postanowiłem wyrzec się nawet tego ciążącego tytułu, który dziś jest dla mnie niestosowny... Siadajcie...
 Zdziś własnoręcznie lampkę przeniósł na stolik przed kanapę — zasiedli razem...
 — Widzicie — odezwał się Zdzisław, jak wysoko i ubogo pomieścić się musiałem... Jestem zmuszony się oszczędzać i być surowym dla siebie... Trzeba odwyknąć od wygód i zwyciężyć stare nałogi...
 Westchnął...
 — Ale tu nie jest ani tak źle, ani tak bardzo wysoko — przemówił Alfons rozglądając się — owszém, ja tu znajduję...
 Rozśmiali się oba.