Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/294

 — A jeśli apetytu zgoła nie ma? przebąknął Zdziś.
 — Choroba, na którą się leczyć trzeba — wtrącił Roszek...
 — Apetyt przyjdzie — odezwał się Majak; a tymczasem jak w chorobie radzić się rozumowania, gdy instynktu braknie. O co idzie? czy żeby się uczyć i kształcić? czy żeby żyć...
 — Myślę, że o jedno i o drugie, nieśmiało szepnął gospodarz.
 — Czasem się oboje godzi z sobą, ale rzadko... począł Majak — lecz nadto poważnie coś argumentujemy...
 — Jak się panom nowo przybyłym podoba miasteczko? spytał nagle Roszek... spoglądając po dwóch paniczach.
 — Ja go wcale nie znam — odparł Zdziś.
 — A ja bardzo mało..
 — Dziura, rzekł aforystycznie Majak, ale się w dziurze uczyć można... szczególniéj ktoby musztry chciał... bardzo łatwo... od czasu Fryderyka W., który Prusy zrobił wielkimi koszarami...
 — Masz, już z polityką jedzie — wtrącił Roszek... nieznośny...
 — Berlin niesłychanie prozaiczny mi się wydał, rzekł Zdziś — miasto jak z igły, nie ma nic nudniejszego w świecie...
 — Czy pan na poezyę chorujesz? zapytał Majak; żalby mi pana było szczerze, bo nie ma na