Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/295

teraźniejsze czasy niebezpieczniejszéj choroby. Kochana ludzkość przeżyła wiek młodości i poezyi, przyszła do rozumu i szuka chleba...
 — Szkoda, żeśmy się za innych czasów nie rodzili — zawołał Roszek.
 — Nie mieliśmy wyboru — mówił Majak — lecz, na prawdę, cóż obrać myśli pan Samoborski?...
 A po chwilce dodał:
 — Czy pan z Wołynia? tam w Samoborach są bardzo majętni tego nazwiska.
 — Tam ja właśnie byłem — odparł Zdziś z lekkim ukłonem, — dobra te nam zabrano...
 — Jakto? całe?
 — Został mi tłomoczek, z którym tu przybyłem, i — nadzieja... rzekł Zdziś nieco żywo i patetycznie...
 — Ale ba — odezwał się Majak — zostało panu wychowanie jakie odebrałeś, a które téż liczyć się powinno za kapitał...
 — Czy i pan z Wołynia jesteś? spytał Zdziś.
 — Nie — alem tam bywał — szybko odpowiedział Majak...
 Wśród rozmowy otworzyły się drzwi do drugiego pokoju, groom w białych rękawiczkach stał w progu. Widać było stolik bardzo elegancko przygotowany do herbaty. Majak westchnął.
 — Coś to mi na akademicki traktament nie wygląda — odezwał się — nadto suto i wytwornie,