Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/301

łają téj potężnéj dłoni. Cała siła nie jest w rękach...
 Uderzył się w piersi.
 — Mam ją tu...
 — Cudownie! rzekł zimno Sylwester — już resztę wiem.
 Roszek i Alfons przyklasnęli...
 — Nie mam słuszności? zapytał Majak, oglądając się — większość głosów rozstrzyga.
 Obejrzał się do koła...
 — A no, tak, milczę, dodał skłaniając głowę; mówmy o czém inném...
 — Przepraszam, ja żądam właśnie, byśmy mówili o tém, co nas obchodzi najżywiéj. Pan na mnie wydałeś wyrok, lecz ja mu się nie poddaję...
 — Wolno apellować do przyszłości — odezwał się Majak, który groomowi podał wypróżnioną filiżankę. Wróćmy do rzeczywistości, a nie gońmy chmur: pytam pana, na jaki oddział chodzić zamierzasz?
 — Mówiłem panu, żem nic nie postanowił jeszcze! zawołał Zdziś.
 — Byłoby okrucieństwem wyprawić pana na medycynę... rozśmiał się Majak; my, co chcemy chleba i mięsa powszedniego, chodzimy na nią. Pan masz zawsze to hrabstwo... za sobą. Hrabia doktor medycyny, nie uchodzi... a potém?... Pójdziesz pan na prawo, cóż ci to z niego? Wykształcisz się na filologa? Ślicznie, ale chyba żeby się dobić ka-