Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/313

Chciałem, ażebyście trochę spróbowali iść o własnéj sile...
 Zdzisław się zarumienił.
 — Dobrze to, rzekł, ale pozwólcie mi zawsze na waszą przyjaźń rachować. Nie łudzę się — potrzebuję jéj. Siłę będę się starał wyrobić...
 — Chcesz stać ze mną? zapytał zawahawszy się...
 — Stanowczo, nie — odparł Żabicki — potrzeba byście byli sami, a ja się zawsze znajdę w odwodzie, gdy będę potrzebny...
 I silnie, serdecznie ścisnął dłoń wychowańca...
 Rozmowa nie miała końca, o tylu a tylu rzeczach z przeszłości i teraźniejszości potrzeba było nagadać się i naradzić. Żabicki przybył z postanowieniem chodzenia na medycynę; zdziwił się niezmiernie, gdy Zdziś pod wpływem wczorajszego wieczoru i dzisiejszego ranku oświadczył mu, że — salve melioratione, myśli zostać matematykiem...
 Żabicki mocno potrząsł głową.
 — Nie zdaje mi się, byście do tego mieli usposobienie — rzekł po cichu — ale...
 — Muszę je wyrobić w sobie...
 Zdzisław prowadził przyjaciela, aby mu swe mieszkanie pokazać, i byli najżywszą zajęci rozmową, gdy szybko przejeżdżający powóz zwrócił ich oczy i Zdziś stanął jak osłupiały...
 Niepodobna się było omylić — mignęli mu przed oczyma: Elsa, Mangold i straszna kuzynka wyfiokowana przerażająco. W myśli swéj szukał ich po