Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/373

Zdzisławowi do ucha — widzę to dobrze, że się w Mini kocha... Pan jako przyjaciel powinienbyś go przestrzedz... że czas marnuje na ten affekt próżno. Jak mnie hrabio żywego widzisz... gdyby miliony miał a z miłości schnął, i gdyby Minia nawet do niego się przywiązała... czego Boże uchowaj — nigdybym jéj za niego nie dał. Nigdy w życiu!!
 Zdzisław zdziwiony spojrzał w oczy staremu.
 — Seryo mówię — kończył profesor... Wiem jego pochodzenie... książęce... to dla mnie dosyć... matka téż...
 Prychnął profesor i mówił daléj:
 — Niech to sobie kto chce za śmieszność poczyta, ale ja o ród stoję, o krew, o imię... za jakiegoś tam Robert’a, z lewéj ręki książęcéj, dziecka nie dam... Wstaliby z grobu Puciatowie przeciwko mnie...
 Podniósł się stary, westchnął, przybrał uroczystą minę i powtórzył:
 — Nigdy w świecie! nigdy! Niech idzie za ubogiego... niech w ostatku i za ladajakiego szlachetkę, ale za tego pochodzenia jegomości... nigdy w świecie...
 Strzepnął rękami.
 — Cóż on temu winien? panie profesorze... odezwał się Zdzisław po cichu.
 — Nie winię go — odparł Puciata — ale go nie chcę. Więcéj powiem, żal mi go nawet...