Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/389

i nie weźmie za próżną chwalbę z méj strony. Bóg mi dał tak szczęśliwe usposobienie, że gniewać się nie umiem. Niecierpliwię się czasem, dziwię niekiedy — cierpię — ale wstydziłabym się gniewu, bo to oznaka bezsilności i braku panowania nad sobą.
 — Możnaż panować zawsze nad sobą? spytał Zdziś uśmiechając się.
 — Ja sądzę, ale potrzeba — chcieć — mówiła Herminia wlepiając w niego to spokojne zagadkowe wejrzenie, które się zdawało zimne jak lód, a jak ogień piekło... Zkądżeś pan wziął ten gniew? dodała.
 — Z oczu pani?
 — Nie wiem, chybaby oczy moje nieposłuszne mi były i mówiły nie to co ja im każę.
 — Uderzyło mnie przecie niezwyczajne ich wejrzenie.
 — Tak — to prawda — szepnęła Herminia...
 Zdzisław pospieszył z ukłonem od Alfa...
 — Czy nie przyjdzie? spytała chłodno.
 — Dziś — nie — i bardzo mu żal, że musiał w domu pozostać.
 — Pan jesteś dziwnym człowiekiem, odezwała się Herminia, taka przyjaźń! ja panu Alfonsowi jéj zazdroszczę...
 — Ale czémże przyjaźń przy daleko gwaltowniejszém, silniejszém uczuciu, począł Zdziś, które pani obudzasz...