Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/394

 — Na ten raz mówiłem w mojém własném imieniu — rzekł kłaniając się Zdzisław...
 — A pan Alfons nie weźmie panu tego za zdradę? ironicznie zapytała Herminia.
 — Ja się do tego nie przyznam, a pani przez litość nie oskarżysz mnie przed nim...
 — Jeśli nie spyta... bo kłamać nie umiem... rzekła Herminia. Pamiętaj pan, proszę, to moje słowo... ja fałszem się brzydzę...
 — A ludzie utrzymują, że w naturze niewieściéj..
 Herminia spojrzała nań surowo.
 — Mnie się zdaje — odpowiedziała, że jest dwie żeńskie natury — natura kobieca i niewieścia. Ojciec mi mówił, że to w Polsce dawniéj rozróżniano. Kobieca natura to spadek po matce Ewie: niewieścia to odrodzenie na wzór anielskiego wzoru, Królowéj aniołów...
 Mówiła jak sam profesor z powagą nieco naiwną i dziecięcą, ale mówiąc to była zachwycającą.
 — Jest może fałsz w naturze kobiety, nie powinno go być w duszy niewiasty...
 — Cudnie pani mówisz... westchnął Zdzisław przejęty... zazdroszczę Alfowi.
 Skłonił się, prawie mimowolnie to wymówiwszy, Herminia się zarumieniła, odszedł...
 Wracał do tego co się domem dlań teraz nazywało, z dwojgiem myśli: o Herminii i o nieszczęściu, jakie dotknęło jego prześladowcę. Jedna