Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/402

 — Zkądże tak nagłe interesa? nigdy o nich mowy nie było.
 Potrzęsła głową.
 — Panie Zdzisławie, nie, nadto masz dobre serce, ażebyś nas chciał opuścić...
 — Zdziś! zawołał Alf, i rzucił mu się na szyję — nie gub mnie. My sobie bez ciebie rady nie damy...
 — Ale ja powrócić przyrzekam — począł hrabia, któremu serce już zmiękło na widok tego przywiązania przyjaciół. Przecież się nie rozstajemy na zawsze, — ja mam sprawy, od których mój byt przyszły zależy...
 Pani Robert’owa zamilkła, poczęła się przechadzać żywo po pokoju, znać było, że wcale nie dała za wygraną, i że rozprawę ostateczną myślała odłożyć sam na sam ze Zdzisiem.
 Skinęła zręcznie na Alfa, aby nadaremnie się nie silił. Dawano herbatę, częsty gość Roszek wchodził z nutami pod pachą, w wyśmienitym humorze, — jak artysta, który odkrył arcydzieło.
 — Schumann! bozki Schumann! krzyknął rzucając papiery na fortepian.
 Przerwało to niemiłą rozmowę; po twarzach mógł poznać, że wszedł na jakiś spór i zmieszał się nieco.
 — Jestem niepotrzebny z moją muzyką? zawołał chcąc się cofnąć.
 — Ale owszem, przychodzisz nam na pomoc,