Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/407

 — Cóż tu pan robisz o téj godzinie? spytała zdziwiona.
 — Przychodzę panią pożegnać i to za pozwoleniem i upoważnieniem profesora.
 — Jakto pożegnać?
 — Wyjeżdżam na ferye...
 — Dokąd?
 — W moje dawniéj strony...
 — Nigdy pan hrabia nie mówiłeś o tém...
 — Bo to przyszło niespodzianie...
 Zamyśliła się Herminia patrząc mu w oczy, jakby z niego prawdy dobyć chciała.
 — Prędko powrócisz hrabia?
 Zdziś się zawahał z odpowiedzią.
 — Myślę, że za parę... kilka tygodni...
 — A przyjaciel pański czy także z nim jedzie?
 Uśmiechnął się Zdzisław.
 — Nie — zostawiam go — pani, rzekł cicho.
 Panna Herminia jakby dla przedłużenia rozmowy wskazała krzesełko. Profesor widocznie naumyślnie nie przychodził. Siedli naprzeciwko siebie. Czarne oczy magnetyzowały z dziwną natarczywością i odwagą.
 — Kiedyż się pana hrabiego mamy spodziewać?
 — Czyż pani raczysz się mnie spodziewać i postrzedz, że mnie tu nie ma? zapytał Zdzisław...
 — O! niezawodnie — odparła powoli — przecież