Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/408

hrabia mi się oświadczyłeś z przyjaźnią, a ja biorę wszystko bardzo na seryo...
 — Ja także...
 — Weź pan przyjaciela z sobą, niech się rezerwie trochę...
 — Ciężkoby mu się było od tych miejsc oddalić — rzekł Zdzisław.
 Ironicznie jakoś uśmiechnęła się panna Herminia.
 — Ale cóż on pocznie bez hrabiego? rzekła: nie da sobie rady i zatęskni śmiertelnie...
 — Nie sądzę... ktoś mu zastąpi wszystko... pani się domyśli o kim mówię...
 Na to pytanie odpowiedziało wejrzenie niezrozumiale pytające, niedowierzające, prawie szyderskie... Potém Minia odwróciła głowę, popatrzała na okna i zamilkła. Profesor zaczytawszy się snadź w gazecie, nie przychodził.
 — Będziesz pan tam pewnie widział Porowskich — odezwała się Herminia; ja ich nie znam — ale dziwny stosunek łączy mnie ze Stasią. Przypisywała się do listów ojca, potém jako córki dwóch starych przyjaciół, zaczęłyśmy pisywać do siebie, i choć nigdy w życiu nie widziałyśmy się, a znamy się tylko z fotografii, pisujemy do siebie i jesteśmy najserdeczniéj. Powierzyłabym hrabiemu list do Stasi, gdybym pozawczoraj go nie wysłała.
 — Pocztą?
 — Nie, powiózł go jadący w tamte strony zna-