Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/409

jomy Roszka... zdaje mi się medyk... jakże się zowie?
 — Czy nie Żabicki?
 — Tak jest...
 — A to mój dawny... nauczyciel i przyjaciel, rzekł hrabia...
 Herminia się uśmiechnęła.
 Zdaje mi się, że dla... dla Porowskich tam pojechał. Roszek się domyśla... nie wiem... wszak zna pewnie Stasię?
 Podniosła oczy...
 — Ja się nie umiem domyślać nic — rzekł hrabia — ale — bardzo być może, iż go tam miłe ciągną wspomnienia, jak mnie...
 Westchnął i zachmurzył się, a że profesor nie nadchodził, chciał pożegnać pannę Herminię.
 — Już pan uciekasz? a tak się długo nie zobaczymy, rzekła spokojnie patrząc mu w oczy i wyciągając doń rękę trochę drżącą. Nie śmiem wstrzymywać, żegnam pana — ale się spodziewam, że o nas nie zapomnisz... i że do nas powrócisz... Prawda?
 Zdzisław się skłonił, i sam nie wiedział jak popełnił tę nieprzyzwoitość, że ją w rękę pocałował.
 Rumieniec żywy wystąpił na twarz ślicznego dziewczęcia, spuściła oczy i dodała cicho:
 — Znajdziesz nas pan wiernymi przyjaźni... proszę nie zapominać...