Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/418

 Pilno było Mohyle pochwalić się sprawą z Kazanowskim skończoną.
 — A właśnie, odezwał się, zbieraliśmy się pisać do hrabiego... z interesem... no — i niezgorszym...
 Mieliście to tam zdesperowaną sumkę u Kazanowskiego...
 Cóż kiedy jéj odebrać nie było można? rzekł Zdziś; nie ma co już mówić o tém...
 — Sumienie go ruszyło... dodał Mohyła: myśmy też troszkę nacierali, i wieś swoją wam oddał — ale po najdłuższém życiu, na uspokojenie długu. Macie więc, jeśli nie wioskę, to tytuł dziedzictwa... I to dobrze — lepszy rydz niż nic.
 — Zawdzięczam to chyba prezesowi, rzekł widocznie uradowany Zdziś.
 Mohyła zamilkł i rozpłakał się.
 — Jeremi wam odda papiery! rzekł po cichu...
 — A w Samoborach co się dzieje? spytał odważnie Zdzisław.
 Prezes spuścił głowę na piersi i szepnął:
 — Nie wiem.
 Ernestyna i Jeremi spojrzeli po sobie...
 Gospodarzy po swojemu pan Sebastyan — odezwał się Jeremi; tylko mu się coś nie szczęści... dzieci potracił. Mówią, że go rozpacz była ogarnęła tak, iż zamknięty kilka tygodni siedział w ciemnościach i ryczał z bolu... Żona go tylko odratowała. Od téj pory mówią, że i gospodarstwo