Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/443

w Berlinie mi pana przemienili. Wyjeżdżałeś ztąd smutny, ale nie złamany; teraz wyglądasz jakbyś do życia nie miał ani ciekawości, ani ochoty...
 — Bo w istocie — rzekł Zdziś po cichu — nic mi się nie uśmiecha...
 — Ale młodość...
 — Straciłem ją.
 — Największeby to było nieszczęście, gdyby w pańskim wieku nie można jéj odzyskać — ale — ja ufam... że się ta zguba znajdzie...
 — Wątpię — szepnął Zdzisław...
 W ciągu rozmowy, dziwna jednak zaszła niespodzianka. Panna Stanisława przypadkiem zaczęła się rozpytywać o Puciatów, o Herminię, którą nazywała swą najdroższą nieznajomą przyjaciołką — i Zdziś po raz pierwszy mówiąc o profesorównie ożywił się, rozpromienił, rozgrzał.
 Stasia zdumiona słuchała, popatrzała nań z uwagą — nie powiedziała nic, ale w godzinę potém szepnęła mu na ucho:
 — Już wszystko wiem! miłość pana trapi... hrabia się kochasz w Puciatównie?
 — Ja! zawołał śmiejąc się i chmurząc razem Zdzisław — ja! a to doskonale!
 — Dlaczegożby nie? zapytała Stasia.
 — Dlatego że... że... jestem właśnie powiernikiem i przyjacielem tego, który się w pannie Herminii kocha... Gram rolę najosobliwszą...
 Trudno się było jaśniéj tłómaczyć.